Odwiedziny u osób chorych i samotnych z posługą sakramentalną w pierwsze piątki miesiąca od godz. 10:00.

Od września jest nowa lista - prosimy dopisywać nowych chorych w zakrystii podając ich imię, nazwisko, dokładny adres oraz aktualny numer telefonu do kontaktu.

Apostolstwo Chorych jest wspólnotą osób, które dzięki ścisłemu zjednoczeniu z cierpiącym i zmartwychwstałym Chrystusem odkrywają powołanie do złożenia duchowej ofiary ze swojego cierpienia, znosząc je ze spokojem ducha i z poddaniem się woli Bożej. Stają się przez to szczególnymi świadkami oraz przyczyniają się do zbawienia swojego i innych. Dzięki ofiarowaniu zasług płynących z tej duchowej drogi, cierpiący wypraszają u Boga łaski dla całego Kościoła. Podobnie jak Matka Bolesna stojąca pod krzyżem i współcierpiąca ze swoim Synem, tak osoby chore jednocząc się z Chrystusem, przyczyniają się do rozszerzenia Królestwa Bożego.

O duchowości Apostolstwa

Duchowość Apostolstwa Chorych pomaga chorym przeżywać cierpienie, uczy ich zaufania Bogu w każdej sytuacji życia, wiary w Niego oraz miłości. Prowadzi ich, jak i innych, towarzyszących im, do pokornej modlitwy – prośby o łaskę uzdrowienia. Podobnie jak dwa tysiące lat temu, tak i dzisiaj Jezus dokonuje wielkich dzieł uzdrowienia wewnętrznego (duchowego), jak i fizycznego (cielesnego), o czym świadczą liczne świadectwa, m.in. z Lourdes. Modlitwa o uzdrowienie nie wyklucza wypełniania zaleceń lekarskich służących poprawie stanu zdrowia, wręcz odwrotnie: współdziała w procesie zdrowienia realizowanego dzięki medycynie.

Nie zawsze jednak powrót do zdrowia fizycznego jest możliwy. Stąd Apostolstwo Chorych uczy, iż cierpienie fizyczne, psychiczne czy duchowe może stać się szczególnym darem otrzymanym od Boga określanym przez niejednego świętego jako „skarb”. Dzięki niemu może dokonać się zjednoczenie duchowe osoby cierpiącej z Chrystusem. Konsekwencją tej jedności jest uporządkowanie życia wewnętrznego chorego (oczyszczenie z grzechów, wad, nieuporządkowanych przywiązań) oraz ofiarowanie cierpienia w duchu miłości za innych, za Kościół, za misjonarzy, za Ojca świętego, przez co urzeczywistnia się apostolstwo chorego. Celem więc wspólnoty Apostolstwa Chorych jest czynienie z jej członków apostołów przyjmujących, znoszących i ofiarujących cierpienia za zbawienie siebie i innych. Nadając taki sens, Apostolstwo podnosi chorego na duchu, ukazując mu możliwości twórczej współpracy mimo choroby, ale i przez chorobę. Przywoływana droga ofiarowanego cierpienia powiązana z Ofiarą Mszy Świętej, obecna w Kościele od wieków, sprzeciwia się współczesnej mentalności „cywilizacji śmierci” – jak ją określił św. Jan Paweł II – związanej z eutanazją.

Wielu świętych kanonizowanych (m.in. św. Teresa od Dzieciątka Jezus, św. Faustyna Kowalska, św. Ojciec Pio, św. Matka Teresa z Kalkuty, Sługa Boża Marta Robin) i tych niewyniesionych na ołtarze potwierdza owocność tej drogi, koniecznej tak bardzo w obecnym czasie. Świadectwo św. Pawła wyrażone słowami: „z Chrystusem zostałem przybity do Krzyża” (Ga 2, 19) oraz „teraz raduję się w cierpieniach za was i ze swej strony w moim ciele dopełniam braki udręk Chrystusa dla dobra Jego Ciała, którym jest Kościół” (Kol 1, 24) odnosi się w pierwszej mierze do męczenników. Staje się ono dla współczesnych chrześcijan coraz bardziej aktualne w wielu częściach świata. Jednak przywołane słowa św. Pawła możemy również odnieść do działalności wspólnoty Apostolstwa Chorych. Uczą radosnego przeżywania trudnych chwil związanych z chorobą i przekształcania dzięki Jezusowi łez bolesnych w chwalebne.